ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ Η ΦΛΟΓΑ

Κόκκινα χαλιά στρωθήκαν
και ανάψαν τα καντήλια.
Από φωτιές που σβήσανε
Κάτω από σιδερένιες μπότες.

Και ο ποιητής που έγραφε,
Τις νύχτες στο περβάζι
Τις φωτιές τούτες θα άναβε,
Και τις προστάτευε απ’ τ’ αγιάζι.

Και όλο κραυγή τα σώματα,
Που άκουγαν στην τρέλα,
Αυτή που τις μπότες έβανε
Να σβήνουνε τη φλόγα.

Μα όταν αίμα μαύρο, έτρεξε,
Και στο κάρβουνο εχωθεί,
Των αθώων ποιητών θε να τανε
Γι’ αυτό και η φωτιά... εσώθει.

ΣΝΚ