Η ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΤΩΝ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΩΝ

Στην άμμο,
Στο ακρογιάλι…
Ο πύργος,
Ο φάρος…
Να χωρίζει το φως από το σκοτάδι…

και αυτός που πάντα με τα στοιχειά μιλούσε…
Με αριθμούς δεν ήξερε να μετρά,
Μα ώρες ζωής μετρούσε…

Σε νύχτα που χωρίζει εποχές,
Στις αχνές του φάρου φωνές ριγούσε…

Στο τελείωμα της μέρας,
Σχεδόν νύχτα…
Τα βράχια στον ουρανό…
Ότι είναι πάνω είναι και κάτω…

Θέλω να περπατήσω πάνω στη θάλασσα…
Όπου όλα τα κομμάτια μου,
Θα ξέρουν ότι έχω χάσει τον δρόμο μου…
Άπλωνα κάποτε τα χέρια μου να ζητήσω,
Μα τώρα τα κρατώ για το άδειο κεφάλι μου…
Ακούμπησμα και στήριγμα για τις ώρες του ύπνου…
Θα ξυπνήσω ποτέ;

Ωκεανοί γύρω μου…
Όπου πατώ νερό…
Και καταδικασμένος να βλέπω το είδωλό μου,
Περιμένω τις νύχτες χωρίς φεγγάρια για να ξεγλιστρήσω από το φως του φάρου…
Περιοδική μαχαιριά…
Είναι εδώ γύρω κανείς…
Να πάρει το χέρι μου…
Να μου πει πως έφτασε ο χρόνος…

Όλα αυτά τα λαμπιρίσματα με σκιάζουν…
Όλα αυτά τα γέλια που ακούω μέσα μου με μελαγχολούν…
Είναι δύσκολο να κάνεις κάποιον να γελά…
Μα μερικές φορές μου φτάνει η σκέψη του χαμόγελού σου..
Μακάρι να μπορούσα να ακολουθήσω χνάρια στην άμμο,
Χωρίς να ξέρω πως σημαίνει σίγουρο θάνατο…

Μόνος στην ακτογραμμή…
Μόνος αλλά όχι ανάξιος…
Μόνος περίμενα για τόσο καιρό…
Απέφευγα τους Φαροφύλακες…

Ένας καρχαρίας κολυμπά στις θάλασσες της ψυχής μου,
Αρπάζει τις πληγωμένες φωνές μου που ζητούν βοήθεια,
Και ποτέ δεν βγαίνουν από το στόμα μου…
Τα πληγωμένα όνειρά μου,
Πιο σοφά,
Μαζεύονται στις αποθήκες της ντροπής μου…
Τα νιάτα μου γελούν στις αυλές του σπιτιού μου που δεν ξέρω αν ξαναδώ…
Και ο γέρος εαυτός μου με γυρνά πίσω στην πραγματικότητα…
Και ‘γω γυρίζω μέσα μου…
Ξέρω ότι δεν είναι ήρωωας και δεν θα ξεθωριάσω ποτέ…
Μα και ‘γω για λύτρωση έχω τον θάνατο…

Τρέχω πίσω…
Τρέχω πίσω…
Πίσω...
Πίσω…

Γιατί δεν νιώθω πλέον ανέμους από την δύση…;
Τελειώσανε άραγε οι μέρες που δύανε εκεί;
Για μένα μάλλον τελειώσανε…
Δεν θα ξαναμοιραστώ το φιλί σου…
Κάποια πράγματα δεν μοιράζονται…
Αν μπορούσα να μοιραστώ τους προηγούμενους έρωτές σου,
Με σένα θα καταλάβαινες τον πόνο μου…
Και αν δεν είχα τα σύννεφα της αύρας για στρώμα…
Δεν θα ήξερα που και πώς να πετάξω…
Μα δεν το κάνω…

Ακόμη νύχτα….
Και τα στοιχειά του μάθανε να μετρά,
Με αριθμούς που οι άνθρωποι ποτέ δεν μάθανε…
Με αριθμούς που μετράν τα βαθύτερα συναισθήματα…
Με αριθμούς που δεν περιμένουν κανένα…
Και που κανείς δεν περιμένει να μάθει ποτέ να μετρά με αυτούς…

Μέσα στην άπειρη αγάπη μου…
Μέσα στην άπειρη μοναξιά μου…
Μέσα στις άπειρες στιγμές…
Και ξεκινά να ακολουθεί τα χνάρια στην άμμο…
Αυτά που ποτέ δεν τολμούσε…

Στην άμμο,
Στο ακρογιάλι…
Ο πύργος,
Ο φάρος…
Να χωρίζει το φως από το σκοτάδι…

Κλειστές πορτές,
Μα πάντα ανοιχτές για αυτούς που το πήραν απόφαση…
Δεν θέλω θαύματα από τις ξέχειλες ώρες μας…
Καμιά ανάγκη δεν φωτίζει τόσο τα σκοτάδια όσο αυτή για λίγες αναλαμπές ευτυχίας…
Και έτσι όπως στέκομαι…
Πίσω με τραβά το χάσιμο της ζωής μου…
Θα ανθίσουν άραγε ποτέ λουλούδια στα βράχια της παραλίας;
Να πάρω τους μίσχους τους και να δέσω τα χέρια μου…
Να πάρω τα πέταλά τους και να στα βάλω στα χέρια…
Και τότε να με πνίξεις…
Γιατί με αφήνεις να σε ξεχάσω,
Από τη στιγμή που δεν ξέρω αν θα με θυμάσαι εσύ…
Έτσι μόνη σκέψη μου είναι τα πράγματα που γίναν…

Και για τους ουρανούς,
Είμαι αποκαμωμένος…
Ψεύτικα σύννεφα στους ουρανούς,
Και πού θα είναι το σπίτι μου αν πεθάνω…
Ίσως να απλώσω την λύπη μου στην θάλασσα…
Και να μην πλησιάζω λιμάνι…
Αφού κανένα δεν έχει μείνει χωρίς φάρο…

Ίσως μέσα στο φως να ξαπλώσω,
Εκεί που δεν θα νιώθω την παρουσία της νύχτας…
Ίσως αν ακούσεις τις τελευταίες μου λέξεις,
Θα ξέρω πως δεν έχω χρόνο,
Γιατί δεν με αφήνω να μείνω μόνος μου,

Να πετάξω ελεύθερος.!!
Δεν με αντέχω να με κοιτώ στα μάτια!!!
Γιατί δεν με αφήνω να μείνω μόνος μου,
Να πετάξω ελεύθερος.!!

Εκεί!!
Ο φάρος!!!

Δες το φώς!!!
Μέσα στην τρέλα μου οι αναμνήσεις μου…

Ο φάρος,
Η πόρτα ανοίγει με το κλειδί στην τσέπη μου…
Οι σκάλες,
Καλύτερα να βρώ την αμμουδιά…

Η κορυφή!!
Στέκομαι στον ορίζοντα…
Φαίνεται να έχω χάσει την πορεία μου…
Και το φως δυνατό…
Ξέπλυνε την λύπη…

Εγώ θα κυνηγήσω την εμπειρία μου…

Είμαι πολύ κοντά στο φώς!!!

Δεν βλέπω καλά!!!

τυφλώνομαι!!!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!

Ακούω την θάλασσα να πλησιάζει,
Που είναι τα χέρια μου και που τα πόδια μου…
Κάποιος να με διδάξει πώς να το κάνω!
Ακούω την θάλασσα να πλησιάζει…
Περισσότερο…

Που είναι το κεφάλι μου;
Θέλω τελικά να ζήσω…
Να απλωθώ στα λιμάνια,
Αλλά η θάλασσα θα με τραβήξει βαθιά…
Ωκεανοί, βρέχουν τα πόδια μου…
Θα απλώσω τα χέρια μου στην ανατολή του ήλιου,
Ξέρω ότι δεν θα με σώσει,
Μα θα σε νιώσω εκεί…

Νιώθω να πνήγομαι…

Μα η γαλήνη των βασιλιάδων,
Με κάνει να μη νιώθω και πολύ άσχημα τώρα…
Θα αρχίσω να σκέφτομαι θετικά τώρα…
Για όση ώρα μου απομένει…
ΣΝΚ