Εδώ κάτω, σε τούτα τα χωράφια τα ξερά, τέτοια εποχή. Τέτοια ώρα πιά λευκά, από την βραδυνή πάχνη. Δαγκώνει το κρύο που σέρνεται και βρήσκει τον δρόμο του μέσα στο δωμάτιο από τις όχι και τόσο καλές επαφές των παραθύρων.
Εδώ λοιπόν, που λίγοι πλέον ζητούνε το ηλεκτρικό φώς, και προτιμούνε τη φλόγα. Τη φωτιά, γιατί δεν τους δίνει όραση μονάχα, αλλά τους ζεσταίνει κιόλα αυτές τις νύχτες τις ριμάδες. Τα βράδια αυτά που το νεφέλωμα χαμηλώνει να κάνει παρέα στη μάνα γή, να ψαπλώσει πάνω της, να της χαιδέψει τα μαλλιά.
Εδώ, εδώ ναι… Το βρήκα, πως η ποίηση και η μουσική, με τα πολυερμήνευτα νοήματά τους, είναι οι καλύτεροι τρόποι να εκφράσεις την απογοήτεση για αυτό τον κόσμο. Να εκφράσεις τα πιστεύω σου, να χαρακτηρίσεις το τσίρκο των ανθρώπων.
Λιοντάρια με λιμαρισμένα τα δόντια… Ελάτε κυρίες και κύριοι και μικρά παιδιά, περάστε στο σπίτι με τους καθρέπτες, να γελάσετε με τους παραμορφωτικούς μας, δε σας δίχνει κανείς όπως πραγματικά είστε. Περάστε και αφήστε τον οβολό σας στο κουτί των πληρωμών…
Ετσι λοιπόν… Εάν μιλήσει κανείς ευθέως, θάνατος τον περιμένει. Ελάτε στο τσίρκο… να σας ζεστάνουμε με ένα προβολέα, στο σημείο εκείνο σταθείτε, που πέφτει το φώς.
Συνεχίζεται...
No comments:
Post a Comment